Niet aan de kant gooien

Assen, 16-7-2018.

De restauratie van landgoed Oldengaerde is in volle gang. Vorig jaar is de buitenzijde van de havezate hersteld en recent is de renovatie van de daglonerswoning gereed gekomen. Inmiddels is de huurovereenkomst voor de daglonerswoning ondertekend. De nieuwe huurders staan te popelen om het tot hun thuis te maken. Het zal mij en mijn collega’s moeite kosten om de sleutel uit handen te geven, want de woning is prachtig geworden en doet toch een beetje pijn om zoiets moois los te moeten laten. Ondertussen hebben we recent een team vrijwilligers mogen verwelkomen, dat zich inzet voor het onderhoud van de tuin. Fijn dat er zoveel schot in zit!

Herbestemming nog niet zichtbaar

Ondanks alle werkzaamheden tot nu toe zal een voorbijganger op het eerste oog niet veel verschil zien met de situatie van een paar jaar geleden. Dat komt omdat de functies van de gebouwen nog niet zijn veranderd. Pas als er nieuwe functies in de gebouwen verrijzen, zal dat gevolgen hebben voor de uitstraling van de plek. Na de bouwvak bijvoorbeeld start de herbestemming van het koetshuis tot beheerderswoning. Dan komt er permanent iemand in het koetshuis te wonen. En als we in 2019 de restauratie en herbestemming van de havezate zelf ter hand nemen, zal de havezate echt tot leven gaan komen.

Stapje voor stapje werken we toe aan het beoogde eindresultaat. Zodat we straks een landgoed hebben dat een duurzame toekomst tegemoet gaat. Het geeft veel voldoening om mee te mogen werken aan iets dat (hopelijk) generaties overstijgt. In een veel groter perspectief is het prachtig om te zien hoe de mens in staat is kunstvoorwerpen (zoals mooie gebouwen) te scheppen die de eeuwen overstijgen.

Niet aan de kant gooien

Toen ik laatst op de maandag na het TT-weekend met de fiets naar mijn werk reed, werd ik geconfronteerd met de minder mooie nalatenschap van de mens aan de aarde. Al op het Hijkerveld lagen de eerste plastic flesjes in de berm. In de buurt van het TT-circuit was de omgeving bezaaid met plastic flesjes, blikjes en andere rommel. De route naar de binnenstad van Assen was makkelijk te vinden. Je hoefde slechts het spoor van ophopend afval te volgen.

Net als kunst is plastic in staat de eeuwen te trotseren. Je ziet al voor je hoe ooit, als de mensheid is uitgestorven, een nieuwe intelligente soort op een plastic laag in de aarde stuit en zich afvraagt wat er hier in hemelsnaam heeft plaatsgevonden. Die laag kan nog beste wel eens dik zijn, gezien de onrustbarende berichten over de omvang van de plastic vervuiling die we als mensheid veroorzaken. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste TT-gangers zich hier voldoende van bewust zijn, maar men gaat er van uit dat het wel wordt opgeruimd. Helaas verdwijnt een deel van de rommel uit het zicht van de schoonmaakploeg omdat het door de wind over bos, weide en water wordt verspreid.

In het verleden werden ook veel historische gebouwen door de kracht van weer en wind weggevaagd, omdat ze leeg en verwaarloosd waren. Zaak dus om te zorgen dat monumenten van nut blijven. Erfgoed moet meedoen in de samenleving van nu en de toekomst. Zodat het niet uit de gratie raakt en op een dag als een plastic flesje door de mens aan de kant wordt gegooid.